See the World

Hehe, eindelijk weer in de beschaafde wereld. Ik ben weer heel eventjes terug in Bangkok. Het valt niet mee hoor, al dat reizen in exotische, zonovergoten landen. Je komt bijvoorbeeld op plekken waar het zo paradijselijk is, dat iedereen daar naar toe wilt (en gaat) en dat pientere natives daar handig gebruik van maken door alle prijzen omhoog te gooien. Dat is dus het geval in Koh Tao, een klein eilandje in de Golf van Thailand. Dit eiland is een populaire bestemming voor backpackers en aspirant-duikers dankzij de parelwitte stranden, azuurblauwe zee, prachtige weer, zeer goede duikplekken met veel koraal, visjes en andere onderzeese snuisterijen.

Alleen jammer dat het een beetje duurder is dan verwacht, waaronder dus internetgebruik. Dan te bedenken dat Koh Tao bekend staat als het “backpackereiland” (dus goedkoper?) en de grotere broertjes en buren Koh Samui (voor de all inclusive pakketvakanties) en Koh Pangyan (voor de Full Moon Parties) vlakbij liggen en nog wel duurder zullen zijn.

Enfin, genoeg over de centen. De afgelopen paar dagen ben ik een echte, schaamteloze toerist geweest. Strandhangen, kleurtje pakken, drinken (want een verjaardag op de 19e moest ook nog gevierd worden), vriendjes maken en duiken. Yup, ik heb nu officieel een Padi Open Water Diver brevet. Dat ging nog niet zo makkelijk als verwacht. Wist ik veel dat ademen onder water een stuk lastiger was dan verwacht – mentaal dan, fysiek wen je snel genoeg. Na een paar zenmomenten en wat meditatiesessies op 16 meter diepte, ging mijn ademhaling rustiger en zuurstofverbruik een stuk omlaag.

Het was nog een hele toer om zo snel mogelijk naar het zuiden des lands te komen. Weinig maffen en veel gehannes met minieme slaapcompartimenten- en stoelen en twee dagen later stond ik dan eindelijk op het maagdelijk witte strand. Toch gelukt! En dan gaan de dagen snel.
Ik ben zo druk bezig geweest met vakantievieren dat het aantal foto’s proportioneel gezien minder zijn dan de afgelopen updates. Maar, geen zorgen, het zijn mooie plaatjes geworden.

Had ik al verteld hoe paradijselijk mooi Koh Tao is? Ghegheghe. Dit beste mensen, is het beeld wat ik de afgelopen koude en donkere maanden mijn geestesoog liet passeren om mijzelf weer energie te geven. Het voelt goed. Maar zoals je in een aantal foto’s ziet – en als jij je daardoor beter voelt – ja, ook Koh Tao kan last hebben van regen (noot: dit bijzondere onparadijselijke fenomeen hield meestal na een half uur al op).

Jaloerse mailtjes kunnen naar stephanmeijerhof@gmail.com. Nog iedereen bedankt voor de lieve verjaardagswensen en digitale kaartjes! Nu weer terug. Het nachtleven van Bangkok wacht. Morgen weer een nieuwe dag en een nieuw traject voor de Great Escape!

Yoshi

Na een weekje is het denk ik weer tijd voor een kleine update. Ik ben er achter gekomen dat het voorlopig voor mij makkelijker is om met foto's en plaatjes het verhaal te vertellen. Achter de computer in een internetcafe verhaaltjes tikken vreet tijd (en geld). Voor nu dus veel beeldmateriaal. Hopelijk komen er in de toekomst wat meer spannende stories op deze reisblog.

Efin, voor de rest is alles goed. Zit in het hoge noorden, Chang Rai, vlakbij de grens met Laos en Birma, maar daal binnen een paar dagen weer af naar beneden. Ik was eigenlijk van plan een paar dagen met een groepje "primitief actief" te gaan en een georganiseerde trek te doen de bergen in, maar ik ben gister lelijk onder uit gegaan tijdens het op eigen houtje beklimmen van een behoorlijke steile helling (zie beneden voor de reden). Zelfs een thai massage kon de snijdende spierpijn in mijn rug niet verhelpen. Eerst eventjes uitrusten. Er komen nog genoeg mogelijkheden om een zo'n tripje te doen. En, voor mijn gevoel kreeg ik wel heel weinig waar voor mijn geld met de (dure) tour.

Neemt niet weg dat ik een behoorlijke leuke tijd heb. Huur een scooter, kom wat gekke Japanners tegen die totaal geen Engels kunnen, en voordat je het weet, heb je weer een toffe dag gehad (waar veel blauwe plekken bij zijn komen kijken;)). (Titel van dit hoofdstukje is dan ook in het Japans: Yoshi, wat Gaan! betekent. Komt overeen met Banzai!).

Dat was het weer. De nieuwe lading foto's staan online (zie rechts). Of ga hier naar toe.
http://picasaweb.google.com/stephanmeijerhof/TheGreatEscape#

Toedels!

Bangkok

Jongens en meisjes. Ik zit hier nu al een week en kwam tot de ontdekking dat ik nog helemaal geen update op mijn reisblog had gezet. Time flies when you're having fun.

Tsja, waar begin je. Eerste paar dagen waren redelijk verwarrend. Slecht slapen, jet-lag, de hitte is vermoeiend. Daarna begin je er een beetje aan te wennen.

Bangkok is een grote, chaotische, snikhete en drukke stad. Some love it, others hate it. Ik vind het best wel tof. Ik zit op dit moment op de Kho Sa road, voor de backpackers onder ons die ook in Thailand zijn geweest, wel bekend waarschijnlijk. Een best wel groot (loop)gebied met veel cafeetjes, restaurants, disco's, straatverkopers, tuk-tuk's, hostels en winkeltjes. En heel veel toeristen. Dit is de aankomst/vertrekhalte voor heel veel backpackers. Wel grappig, maar na vijf dagen heb ik nu wel zin om even verder te kijken.

Op een gegeven moment hoor je en zie je de taxichaffeurs die je perse mee willen slepen naar een ping-pong show (en nee, het is niet zo onschuldig als wat je denkt dat het is), stomdronken middelbare, Westerse mannen met hun jonge Thaise geliefden aan de arm en loslopende hoertjes niet meer. Dat moet je allemaal voor lief nemen.

Het adagium nooit met vreemden praten, gaat hier wel op. Vreemden in de zin van: een mannelijk Thai. Over het algemeen proberen ze je af te zetten, of iets te verkopen, of mee naar een winkel te slepen waar zij weer de eigenaar van kennen die je weer iets belachelijk duur's wilt aansmeren. Voor de mannen komt daar nog bij dat de Thaise vrouwtjes ook redelijk slinks kunnen zijn. Ze verleiden je, en voordat je het weet wordt je de volgende ochtend brak wakker met vijf boze "broers" naast je bed die behoorlijk wat geld afhandig willen maken. De verhalen die je hier hoort, zijn best wel grappig.

Vergeet je die Thai die de toeristen een hak willen zetten, en dat zijn er niet zoveel, dan kom je erachter dat ze heel gastvrij, aardig en behulpzaam zijn. Zo lang je het allemaal niet al te serieus neemt, is het goed.

Het is heel makkelijk om contact te maken met andere reizigers. Zo ben ik een aantal mede-backpackers tegen gekomen die grofweg hetzelfde als ik aan het doen zijn. Je praat eventjes met iemand, besluit een koffie te drinken en dan de stad in te trekken. De enige manier om dat een beetje te doen is via de lokale expressbootjes op de rivier of de metro (de bovengrondse versie heet de Skytrain). Het is namelijk zo propvol op de weg dat je met de taxi of bus constant in de file staat. Het is simpelweg niet te doen. Bangkok is best wel groot, dus ik heb na een weekje nog niet eens de helft gezien. De Grand Palace, Wat Pho, Lumphini-park, Siam Square, Nana-plaza (een "winkelcentrum" met bordelen, go-go bars en ladyboys) enzovoort, zijn een paar plekken waar ik heb rond kunnen neuzen.


Genoeg te doen, dus. Zit voor mijn gevoel nu al weer veel te lang achter de computer. Wordt weer tijd om op te stappen. Over een paar uur ga ik met een Britse meid die ik hier ben tegen gekomen naar het noorden, naar de voormalige hoofdstad van Thailand, Ayutthaya. Vanuit daar denk ik er over om verder de binnenlanden in te trekken. Maar pin me daar niet op vast. ;)


Om niet al teveel woorden vuil te maken, heb ik ook ter vermaak wat fotootjes online gezet.

Sjek het hier: http://picasaweb.google.com/stephanmeijerhof/TheGreatEscape

Tot snel!

Arrived Safely

Jongens en meisjes, dames en heren. Eventjes snel, maar ben veilig gearriveerd in Bangkok. Het is hier echt snikheet, vol met kleine mensen, tuk-tuk's en ladyboys. Perfect, precies zoals ik me had voorgesteld. Nu, me go looky looky for beer and some R&R. Ciao!

Going, going, gone

Going. Het moment om weg te gaan is aangebroken. Over een paar uurtjes stap ik op het internationale vliegveld van Dusseldorf op het vliegtuig naar Bangkok. AirBerlin flight LT 1750 zal (als alles goed gaat) mij een dag later afzetten, moe en geradbraakt aan de andere kant van de wereld. Na een drietal maanden van hard werken, en nog een langere tijd van plannen, dromen en bekokstoven, ben ik dan eindelijk weg.

Going. Natuurlijk ga ik niet op reis zonder afscheid te nemen van vrienden, familie en kenissen. Voor diegene die afgelopen vrijdag aanwezig waren op mijn "blij dat je weg gaat-party", hartstikke bedankt voor de leuke avond, de vele biertjes en de cadeautjes. Voor de mensen die niet aanwezig waren: shame on you! Jullie hebben een heel leuk feestje gemist. :)

Gone. Eindelijk weg. Misschien ben ik over een half jaar terug, en misschien blijf ik daar wel wat langer rondhangen. Ik zal regelmatig proberen deze blog te updaten. Mailtjes kunnen naar stephanmeijerhof@gmail.com gestuurd worden. Voor mij is het niet now or never, maar do or die. Maar laten we niet al te dramatisch doen. I'll see you when I see you. Ciao!